Evet uzun zaman oldu..
Geçmişteki korkulara gittim. Halen daha etkisi devam ediyor. Hiç bitmeyecek gibi..
Neler gördüm.. Neler yaşadım.. Görmek istemeyeceğin,yaşamak istemeyeceğin..
Hayattan tat alamamaya başladım.. Ne yapsam olmuyor.. Vücudumu kaldıramıyorum. Bir ağırlık var üstümde tarif edemiyorum. Ama hayattaki amacımı unutmuş değilim. Bu beni ayağa kaldıracak tek neden belkide..
Her şeye inat yaşamalı insan. Ne umutsuzluklar,ne yaşamak istemeyeceğin nedenler..
Bir ben daha yok,bir sen daha yok bunu bil ona göre ol yaşamalısın yaşatmalısın kendini..
Hayal ettiğimizi bulamadık.. Hep bir avuntu içindeydik hep bir isyan,haykırış..
Aslında hayatın bize gösterdiği; ne istersen iste ne kadar çabalarsan çabala aslında ona sahipsin istediğin her neyse.. Hayat bunu herkese öğretmek istedi. Kimi anladı kimi yalanlara karıştı..
Ama acı.. Asla yalan değildi.. Bu acı çok farklıydı.., kendini bir köşeye atıp içinde yaşadığın, kimselere belli etmediğin bir acı.. Biliyorsun gerçeği söyleyemiyorsun kendine.. Korkuyorsun.. Kimsesiz karanlıklar içindesin seni aydınlığa çıkaracak birini veya bir neden arıyorsun..
Hayat sandığından zor değil. Tabi içindekini köreltene..
Bizler hep düşseldik.. Bir resim gibi manzara,çiçek gibi..
Her şey için şunu diyebilirim: Bizler tamamlanmayı bekledik masumca, Ama tamamlayacak bizlermişiz.. Hayatın cilvesi işte..
Bir gün tamam diyemedik TAMAMLANAMADIK...!