Kime güvensek, güveni suistimal ediyorlar.. 

 Tam inandım derken o kişinin sana karşı aynı düşüncede olmadığını görüyorsun.. 

Sadece seni inandırmak istemiş.. Ne amaç uğruna olduğu aşikar..

 Ama yine’de bu vurdum duymazlıklarını şehvetle yapıyorlar.. Anlamamazlığa gelerek..

Ne yaptıklarını kendileri de bilmiyorlar ki.. Sadece yaşıyorlar bu da bir şey der gibi.. 

Anlamak istemiyorlar.. Her zamanın bir değişikliği var.. İş işten geçince o zaman anlıyorlar.. Hiç dememişiz gibi bunları..

 Onlara göre de biz bir şey anlamıyoruz bizim yaşadığımız olaylar hafif bir şeymiş gibi.. Hiçbir şey katmamış gibi.. 

Elbet bir gün anlayacaklar yine çok geç olacak.. 

Kendi bildikleri doğrudur..(!)

Geçmişten günümüze binlerce şarkılar geldi.. Herkes kendisine hitap eden şarkıları benimsedi.. Veya sadece tarz,stil için kendisini yansıttı..

Ama öyle bir şarkılar vardır’ki gerçek hayattan alıntı yaparak müziğe aktarılması ve o hisleri o duyguları yaşatması her baba yiğidin harcı değil..

Beni benden alan bir sürü düşünceye daldıran her şeyi bir arada yaşatan olay.. ve olayın şarkıya aktarılması...   :/

-                                                                                                                        -

 Olay Malatya'da geçen gerçek bir hikayedir... Malatyalı usta aşık Fahri Kayhan'ın Suna isminde dünyalar güzeli bir eşi vardır... Bir gün Fahri bey kahvede bir arkadaşıyla tartışmaya başlar, olay büyüdükçe büyür ve sonunda karşı taraf sırf Fahri bey'in canını yakmak için alçakça bir yola başvurarak herkesin içinde: "Ne konuşuyorsun Fahri efendi, ben senin karının sırtındaki beni bile biliyorum" diye bağırır, ortalık buz keser... Halbuki adam bunu karısının evde yaptığı bir dedikodudan işitmiştir, zira o dönemlerde hanımların her hafta topluca hamama gidip birbirlerini yıkama ve eğlenme adetleri vardır. Fahri bey perişan vaziyette evine gider, karısı Suna'ya olanı biteni anlatır ve sorar: Ben ona inanmadım, ama elaleme rezil oldum, doğru mu söyler bu adam? Suna hanım iki gözü iki çeşme ağlayarak kocasına "Benim seni nasıl sevdiğimi nasıl hürmet ettiğimi bilirsin, sen de beni öyle seversin bilirim, kurbanın olayım el sözüne kanma" der... Günler geçip gider, ancak Fahri beyin yüzü gülmez olmuştur, Suna ile muhabbeti nerdeyse tükenmiştir... Bir gün eve geldiğinde, Suna'yı odasında kendini asmış halde bulur, kadıncağız kocasının mutsuzluğuna kendisinden şüphe edişine dayanamayıp canına kıymıştır... Yaşadığı acı ve ızdırapla ne yapacağını bilemeyen Fahri Bey sabaha kadar eşinin cenazesinin başından kalkamaz ve şafak vaktinde çektiği acıyla Suna'ya bu ağıtı yakar....

Bir gecenin yarısı yine daldım uzaklara..

Yüreğimde bir sızı bitmek bilmiyor.. Herkes gibi unutamıyorum..

En büyük zaafiyetim bu belki'de.,.

Uzun zaman oldu. Acı kederden geçeli..

Her ne kadar karşımdaki pişmanlıklar duysa bile o sızı kaldı içimde..!

Yine aynı yola devam etmek ne kadar doğru bu hayatta..

Bir kez olmadı.. Bir daha mı..¿? Ya sonra..?..!

Bu hayatta gerçek hislerini söylersin.. Umursanmaz..

Herkesin kendisine göre bir doğrusu ama doğrusu yanlış olandır aslında.. Bunu idrak etmelerinide beklemiyorum.. Ya olursa mantığı onların ki.. Çekilen onca acıları unutmayı isteyenler yine de aynı hatayı yapmaya devam edenlerin dünyası olmuş artık.. Geleceklerini şimdiden görebilmek kaçınılmaz.. Bir gün kafaya dank edecek o zaman anlayacaklar.. İşte o zaman pişman olma zamanı ile telafi etme zamanı olacak...!

Bataklığa adım adım..

Bunca zaman zarfında, yaşadıklarımız acılar kederler gün geçtikçe azaldı. Ve bitme aşamasına geldi..

Ve sıra o kişide..!

zaman ve sabır.. Az kaldı..

Bataklığa gitme zamanı geldi, onlar için...

Yalvarma, yakarma, pişmanlık, acı ve hüzün.. Hepsini teker teker değil aynı anda yaşayacaklar..

Ne yazık ki az kaldı........!

Kalp kırılması bir sevginin bitmesinde en çok yara veren duygudur.. Ama bir daha kalbi toparlamak zor.. sevsende onu. sadece nefret var içinde. her ne kadar karşıdaki pişmanlıklar duysa bile...