Melihcan (Atlantisreborn)

Yarınını düşünmeyenler, bugününü düşünür olmuş...

Farkında değiller mi acaba ¿ İleride ne isteyeceklerini bilmek..

Neden kibir, alçak görme, aldatma, çok bilmişlik gibi hareketlerde bulunuyor herkes.. ¿ Buna gençlik mi deniliyor..

Sonra üzüldüklerinde neden diye soruyorlar.. Ukala bir tavırla..

Sen daha doğruyu yanlışı ayırt edemiyorsun(uz).. Gelmiş hayata ahkam kesiyorsun(uz)..

Yaptıklarınızı görmektense daha nasıl ib**lik yaparım düşüncesindesin(iz)..

 Bu hayatta en çok siz kaybedersiniz.. Bizlerde sizlerin yüzünden arada kaynarı(z).. 

Ama doğruyu yanlışı ayırt etmeyi de biliri(z)..

 Her ne kadar zorluklarla mücadele etsekte elbet arşa çıkarı(z)..

Siz olduğunuz yerde çakılı kalıp, herkesin size bir alçakmışsın(ız) gibi bakmasını sağlarsın(ız)..

                 Siz çok geç farkında olacaksın(ız) belki de çok geç...

Sanki önceden yaşamış olduğum olayları anımsıyorum..

 Dalıyorum uzaklara.. O anı yaşıyorum..

Gülümsüyorum, o anları yaşadığıma.. Ama hiç yaşamayacağımı bildiğim halde.. 

 Hayallerle yaşamayı önceden bilirim.. Gerçekler gibi..

Hiç bir zaman yadırgamadım bu durumu, sadece bilirim..

 Bazen hayatın akışına bırakıyorum kendimi.. Ama derinlere gidiyorum..

Kendi içimdeki küçük adam; ‘sen bir hayalsin, kendin ol’ serzenişini iğne gibi batırıyordu içime...

- Haklıda.. Ben onların görmek istediği gibi ‘kaypak’ bir kişilik değilim..

 Ben benim, bu yüzden hep kaybedenim..

Artık sadece hayatı dışarıdan izleyen biriyim..

Hayatın hafızası bir tek insanın hafızasından daha güçlüdür..

 Bir tek insan bilmeyebilir, görmeyebilir, duymayabilir hatta unutabilir.

  Ama hayat unutmaz.. Ve bir mucize yaratır, sakladığı duyguları yüreğimize işler..

Bir sen anlarsın beni.. Başka kimse anlayamaz..

Aklıma bazen kötü şeyler üşüşüyor..

Bazen öfkeme kapılıyorum.. Vee...

Sonra aklım başıma geldiğinde pişmanlık duygusu basıyor..

Bunu ne kendime ne başkasına anlatabilirim..

Kendi içimde kavruluyorum..

Rüyamda uyanır gibi uçup gittin..

Karanlıkla başbaşa bıraktın beni..

Bunu kimseye anlatamıyorum...!

Bir insanın kafasındaki düşüncelerini ondan başka kim bilebilir..?

 Bunu bilmenin yolu onun yaşadığı acıların sızısını kendi yüreğimizde hissetmekten geçer.. Onun ne düşündüğünü o zaman anlarız..

 Anladığımız ölçüde insan oluruz...

Bir mutsuz adam der ki: “Neydik,ne olduk,ne olacağız..” 

Her şeyin gönlümüzce olmasını isterken.. Hiç bir zaman olmayacağını her zaman bilmek yine umut etmek hangi duyguyu belirtir...!

Neler çektiğimi bir ben bilirim gerisi zaten üzülmüş gibi yapar. 

Kime güvensek, güveni suistimal ediyorlar.. 

 Tam inandım derken o kişinin sana karşı aynı düşüncede olmadığını görüyorsun.. 

Sadece seni inandırmak istemiş.. Ne amaç uğruna olduğu aşikar..

 Ama yine’de bu vurdum duymazlıklarını şehvetle yapıyorlar.. Anlamamazlığa gelerek..

Ne yaptıklarını kendileri de bilmiyorlar ki.. Sadece yaşıyorlar bu da bir şey der gibi.. 

Anlamak istemiyorlar.. Her zamanın bir değişikliği var.. İş işten geçince o zaman anlıyorlar.. Hiç dememişiz gibi bunları..

 Onlara göre de biz bir şey anlamıyoruz bizim yaşadığımız olaylar hafif bir şeymiş gibi.. Hiçbir şey katmamış gibi.. 

Elbet bir gün anlayacaklar yine çok geç olacak.. 

Kendi bildikleri doğrudur..(!)

Öyle bir an gelir ki başına her şeyi kabullenirsin.. 

Zamansız olayların acınası durumunda her şey’den öte,kendinden ziyade diğer insanlardan ötekileştirilmiş olman hayata ne denli bakmanı sağlar.. Sorarım sana..? 

Hayatın farkına varmak bu kadar zor olmamalı.. 

 Kimin neyi ne yapacağını ne edeceğini’de önceden sezmek zor olmamalı insana..

Kendi kafamıza göre hareket etmekle ısrar ediyoruz..

 Etrafta olup bitenlerden bir haber topluluk ne yazık ki aydınlığı olmayan gelecektir.....!

Hayatta bilinmeyen.., insanın içinde kalan bir takım; düşünce, duygular..

Düşlerini aydınlatan aynalardır....