Gidesim gelir.

Alıp başımı uzak diyarlara ..

Son söz söylenir ,

Umudu bitmiştir!

Umudun..

Gözler,rengini değiştirir.

Ateşle rüzgar olur .

Yandıkça ,yakar.

Estikçe savurur.

Bir çarpıntı kalır yürekten!

Belki bir umut der gibi..

Bu çırpınışlar belki son olur.

Vuslat,maziden gelir .

Yada,yine maziye gider.

Dönmemek üzere

Kim bilir..!

Bilmem ki ;hayatın hangi demin de olduğumu,düşünmeden yaşıyorum.. Belki kendi kendime söyleniyorum.. Bilemedim işte.! Belki; Bir yürek çarpıntısı benim ki ! Bir yaranın yeniden kanaması, Bir yorgunluk molası, Bir sesli serzeniş, Azgın yarama kim baksın!! Der gibi bir ahval ! Bir dilim ekmek kavgası! Bir köşeye “Ununu eleyip asmış “ Safa çekilmiş gibi . Ne zaman uyanıp da yeniden Hey hayat.! merhaba ! Demeyi bekler gibi. Ne bilim işte...

Mahşer karanlığımdan,zalim yalnızlığımdan,cahil korkularımdan  Seni kim kurtaracak sanıyorsun... 

Benim yolum

Sonra da hedeflerini belirlersin ama anlayana :-)

Bir sabah sevinç gözyaşlarıyla yola çıkacağım kendi maceram kendi yolum...

Gerçek hayat gerçek yaşam, yaşamayı bilmek mi lazım anlayıp bilmek mi, kendi yolunu çizmek kendi hedeflerini mi belirlemek lazım,eğlenmek mi lazım gülmek mi, sevmek mi lazım güvenmek mi, farklı olmak mı lazım kendin gibi olmak mı.....

Bu yol bir ışık için bin ateşle yananlarındır...

Onlar ki hep masallarda, şarkılarda yaşayanlardır.!

Onlar birde masallarla şarkılarla yaşayanlardır...

Onlar Benim Yolumun Yolcularıydı...